Het moest er een keer van komen. Na een lange week oefenen en 24/7 een moeder op je nek die je vertelt wat je moet zeggen, heb je eindelijk ook “mama” gezegd!
Ok, je zegt het ook tegen de bloemkool, papa heet nu ook mama, en je sok, je speelgoed en de vogels zijn ook mama, dus in feite is alles nu mama. Maar dat mag de pret voor de enige echte mama niet drukken (al weet ik eigenlijk niet zeker of je überhaupt tegen je mama zelf wel mama hebt gezegd, maar mij hoor je er niet over).
Verder gaat alles op het moment wel erg hard. Het lijkt alsof je de wereld die je op gelijke hoogte hebt gezien nu wel zo’n beetje kent en onder de knie denkt te hebben, dus is je gezichtsveld tot iets verder naar boven uitgebreid. Op tafel en banken liggen leuke spulletjes waar je aan kunt trekken. Je kunt ook op je knieën gaan zitten en je een beetje optrekken aan dingen. Je gaat dan zelfs al staan. Vallen wordt je ook steeds beter in, maar dat vind je minder leuk.
Kruipen doe je nog net niet. Je verfijnt momenteel vooral nog de ‘eenbenige tijgertechniek’, of zoals jij deze techniek zelf noemt: “mama”. Daar waar we eerst nog op het gemak konden opstaan als je richting kattenbrokken ging, moeten we ons nu al wat meer gaan haasten om je voor te blijven.
Een schone luier omdoen is nu met grote regelmaat echt rampzalig. Je draait als een tol in de rondte, het liefst net op het moment dat we je vieze luier uitdoen. Als het even kan besteed ik dit grapje dan ook graag uit. Ik vraag je dan door wie je verschoond wilt worden… “Ja! … Ze zei Mama!“