“Venstermannen! Joehoe! Veeeenstermaaannen!
Je staat op een kruk en kijkt door het raam.
“De venstermannen kijken helemaal niet!
Ik denk dat ze je niet kunnen horen Nikki. En ze zijn ook te druk aan het werk joh, de vuilnismannen.
Tag: Nikki
Liefde maakt schuld
Zojuist College Tour met A.F.Th. van der Heijden gekeken. Drie jaar terug verloor hij zijn zoon door een verkeersongeluk een paar weken voor zijn 22e verjaardag. Het maakt een wirwar van tegenstrijdigheden in me los. Laatst nog schreef ik Gek doen met papa. Geheel onbezorgd gek doen en erover schrijven. Nu, na het kijken van de zeer beredeneerde, doch oprechte en emotionele beschouwing van Van der Heijden op het verliezen van hun zoon, kan ik even geen vrolijke noot vinden om over te schrijven.
Hij voelt zich schuldig. Schuldig omdat hij er niet was op het moment dat het gebeurde. Dat hij hem niet heeft kunnen waarschuwen voor wat ging komen. In een fragment uit een interview, nog van voor de dood van zijn zoon, kwam ter sprake dat het verliezen van je kind veel erger zou zijn dan het verliezen van je partner. “Het is je eigen bloed, ofzo” zegt zijn vrouw.
Ik denk dat het ook weer neerkomt op dat schuldgevoel. Zodra je kind geboren wordt is het afhankelijk van jouw zorgen. Jij bent verantwoordelijk. Verantwoordelijk voor een val als je even niet goed oplet. Niets gebroken? Toch even voelen aan de vingertjes. Dat stomme foldertje op de grond had ik ook op moeten ruimen! Verantwoordelijk voor die iets te grote hap van de appel, gevolgd door een hoestbui. Gaat dit nog goed? Ondersteboven houden en op de rug slaan? Of even wachten? Ik had ook kleinere stukjes moeten maken!
Natuurlijk kun je niet altijd overal controle over hebben. Soms gaan dingen nu eenmaal zoals ze gaan. En het gaat ook altijd goed. Bijna altijd.
Tijdens het kijken wordt Nikki ineens huilend wakker. Ik ren naar boven, net iets sneller dan normaal. Ik til haar op om te kijken of ze een schone luier nodig heeft omdat dit de avond ervoor ook het geval was. “Apie”, zegt ze, alsof ze er niet gerust op is dat haar knuffel zichzelf kan redden. “Apie blijft hier, we zijn zo weer terug” zeg ik geruststellend, en loop met haar naar de badkamer. Ze is stil. Een schone luier was niet nodig. Een kort momentje van geruststelling was voldoende.
Ik leg haar terug in bed en ze slaapt snel weer verder. Alsof ze weer beseft dat ik altijd in de buurt ben. Ik weet wel beter, maar daar kun je beter niet te veel over piekeren.
Gek doen met papa
Papa doet vaak gek,
en ik doe met hem mee.
Want gek doen is veel leuker,
als je gek doet met z’n twee.
Al een hele dame
Lieve Nikki,
Je bent inmiddels alweer een jaar en zeven maanden oud. Om me heen wordt er gevraagd waarom een nieuw verhaal over jou (weer) zo lang uitblijft. Ik denk dat ik voornamelijk het gevoel heb al heel vaak te hebben laten blijken hoe blij we met je zijn. Bang dat mensen er wel een keer genoeg van gaan krijgen. Maar het mag blijkbaar toch nog wel een keer worden gezegd. 🙂
Inmiddels ben je echt al een hele dame. Voor de nietsvermoedende voorbijganger niet meer dan een heel klein lief uitziend dingetje dat al kan lopen, maar daarachter schuilt een ware control-freak die veel te slim is voor zulke mooie ogen. Je weet deze op allerlei momenten tactisch in te zetten om bijvoorbeeld een boze papa en mama weer aan het lachen te maken.
Op een fiets met duwstang ga je het ene moment alleen maar rechtuit, en het volgende moment weet je alweer precies hoe het stuur je richting speeltuin moet brengen.
Bijna ieder woord dat wordt gezegd pik je op en weet je een volgende keer weer te herkennen. Vooral als het iets met eten te maken heeft, want dat is toch wel een van je zwakke plekken. We moeten vooral niet “Is er nog yoghurt” zeggen, en dit vervolgens niet in huis hebben, om maar een voorbeeld te noemen.
Zelf je sokken uit en je broekspijpen omhoog kunnen trekken lijken onnodige nieuwe kunstjes, maar je weet al heel goed wat lekker is; “Aai aai aai” zeg je dan.
We proberen het zo veel mogelijk te beperken, maar je bent wel ontzettend zoet als je voor de tv zit. Vooral nu je je eigen comfortabele sofa hebt is het een waar genot om tv te kijken. En ik weet vrij zeker dat jij het ook leuk vindt.
Tot zover voor nu. Ik beloof snel weer wat te schrijven over je avonturen!
Schommelen, lopen en knuffelen
Lieve Nikki,
Het blijft maar snel gaan. Je loopt inmiddels trots rond. Kruipen doe je soms nog wel, maar het liefst loop je gewoon lekker rond. Natuurlijk met vallen en opstaan. Je hebt nog niet echt door dat je obstakels (zoals rondslingerende blokjes) moet ontwijken en dus… boem.
Soms is het alsof een regisseur het meest cliché script ooit voor een komediefilm heeft bedacht; vandaag onderschatte je je eigen lengte en probeerde je onder de eettafel door te lopen. Boem. Natuurlijk mag papa dan niet enorm hard lachen, maarja. Papa is ook maar een mens. Haha!
Naast de schommel is een van je favoriete speeltjes van ’t moment je poppenwagen en pop. Soms kun je wel 20 rondjes achter elkaar om de salontafel rijden met je wagen. Pop eruit, dekentje eruit, kussentje eruit….. Pop erin, dekentje erin, kussentje erin…. Rondje, rondje, pop eruit, dekentje…… en ga zo maar door.
Dansen begint ook al een beetje te komen. Leuk om te zien hoe je soms met je voetjes gaat stampen en wacht tot we je na doen. Moet je ontzettend om lachen. Wij ook natuurlijk. Het is niet altijd helemaal duidelijk wie om wie lacht. Laten we het er maar op houden dat we om elkaar lachen.
Laatst al twee keer dat we aan het dansen waren en je je snel door je knieën laat zakken, op je hurken gaat zitten en dan weer snel omhoog. En nog een keer, en nog een keer. Onvermoeibaar. Als je geen goede danseres wordt, dan vrees ik wel eentje die slecht dansen heel lang vol zou kunnen houden.
Je hebt echt een eigen willetje. Als je iets wilt dan moet ’t ook gebeuren. En als je iets niet wilt dan zullen we het weten ook. Soms wel lastig hoor. Maar je maakt het gelukkig op allerlei manieren goed. Bijvoorbeeld door ons zo vaak aan het lachen te maken. Of door trots rond te lopen waardoor je papa en mama ook erg trots zijn. Of door echt bewust te komen knuffelen.
Vooral dat laatste kan niet vaak genoeg. Nu kan het nog. Straks is dat natuurlijk niet meer stoer en wil je dat misschien niet meer. Maar dat is pas over heel veel jaar. Nu mag je nog gewoon onbezorgd, onverstoorbaar, ontzettend vaak met papa knuffelen.
Eerste stapjes!
Lieve Nikki,
Het is alweer even geleden dat ik de wereld iets over je heb verteld. Ik weet niet waarom. Geen behoefte, geen inspiratie, geen nieuws? Is er dan in ruim drie maanden tijd helemaal niets leuks gebeurd? Niets leuks gedaan, geleerd, gezegd? – Zeker wel! Aan jou heeft het in ieder geval niet gelegen.
Twee weken terug hebben we je eerste verjaardag gevierd. We wilden het eerst klein vieren met alleen je opa’s en oma’s en je tante en slechts een paar vrienden erbij. Resultaat, +-30 man die speciaal voor jou even langs zijn gekomen. ’t Was een echt feestje. Eén jaar. Wat is het snel gegaan.
Omdat we het klein zouden vieren heeft je mama slechts 36 taarten gebakken, waarvan één klein taartje speciaal voor jou. Met aardbeien en slagroom. Sla d’r maar op los… of… eet hem heel netjes hapje voor hapje op. Ook goed.
Ik lees in mijn laatste stukje over jou (uit juli), dat je toen nog maar net begonnen was met kruipen. De ‘eenbenige tijgertechniek’ noemde ik het. Dat stadium zijn we natuurlijk al lang gepasseerd. Dat echte kruipen volgde snel genoeg. Vervolgens was daar een loopwagen. Met honderd procent concentratie en inspanning waggelde je onder strenge begeleiding achter de wagen aan. Stoppen was geen optie, eenmaal onderweg dan moest je door tot het eerste obstakel.
Die inspanning veranderde al snel in een grote glimlach. Kijk mij eens lopen!
Deze week zette ik je neer op de grond, en je stond zo stabiel dat ik besloot je eens los te laten. Armen in de aanslag natuurlijk, maar los desalniettemin. En je bleef staan! Zonder houvast. Geen tafel, geen loopwagen, geen papa. Even helemaal los. Ik schuifelde een stukje naar achter. En ja, daar kwam je. Stap stap, plof! In papa’s armen. ’s Avonds aan mama laten zien. Kijk eens mama. Stap, stap, stap, plof! In mama’s armen. Jeeej!
Het kan nu niet lang meer duren voordat je loopt. Zolang je maar niet te snel op de zaken vooruit gaat lopen. Dat kan papa niet zo goed bijbenen.
Ze zei “Mama”!
Het moest er een keer van komen. Na een lange week oefenen en 24/7 een moeder op je nek die je vertelt wat je moet zeggen, heb je eindelijk ook “mama” gezegd!
Ok, je zegt het ook tegen de bloemkool, papa heet nu ook mama, en je sok, je speelgoed en de vogels zijn ook mama, dus in feite is alles nu mama. Maar dat mag de pret voor de enige echte mama niet drukken (al weet ik eigenlijk niet zeker of je überhaupt tegen je mama zelf wel mama hebt gezegd, maar mij hoor je er niet over).
Verder gaat alles op het moment wel erg hard. Het lijkt alsof je de wereld die je op gelijke hoogte hebt gezien nu wel zo’n beetje kent en onder de knie denkt te hebben, dus is je gezichtsveld tot iets verder naar boven uitgebreid. Op tafel en banken liggen leuke spulletjes waar je aan kunt trekken. Je kunt ook op je knieën gaan zitten en je een beetje optrekken aan dingen. Je gaat dan zelfs al staan. Vallen wordt je ook steeds beter in, maar dat vind je minder leuk.
Kruipen doe je nog net niet. Je verfijnt momenteel vooral nog de ‘eenbenige tijgertechniek’, of zoals jij deze techniek zelf noemt: “mama”. Daar waar we eerst nog op het gemak konden opstaan als je richting kattenbrokken ging, moeten we ons nu al wat meer gaan haasten om je voor te blijven.
Een schone luier omdoen is nu met grote regelmaat echt rampzalig. Je draait als een tol in de rondte, het liefst net op het moment dat we je vieze luier uitdoen. Als het even kan besteed ik dit grapje dan ook graag uit. Ik vraag je dan door wie je verschoond wilt worden… “Ja! … Ze zei Mama!“
Ze zei “Papa”!
“Nietes, – welles, – niet joh, – wel waar, – niehieet! – Echt wel! ….. Ze zei papa tegen me!” “Ze zei “Papa”!” verder lezen
Kleine meisjes worden groot
Ze ligt in bed. In haar eigen bed. Op haar eigen kamer. Niet meer binnen handbereik, niet meer horen zuchten, of horen draaien in het inmiddels al wat krakende wiegje door het immense gewicht van al bijna 7 kilo. Niet meer horen ademen of soppen op de fopspeen. Vannacht ligt ze in haar bed, haar eigen bed, op haar eigen kamer. “Kleine meisjes worden groot” verder lezen
Nikki baby gangster rap
Yo yo!
Nikki door de bocht, is dit waarnaar je zocht?
Luister goed naar mijn rap en je bent spontaan verkocht.
Al die poep van tegenwoordig, de flow is slordig,
dus luister goed naar deze hit, zorg dat je luier lekker zit.
Het begin: Chaos inclusief poep op de muur
Lieve Nikki,
Op veler verzoek (lees: twee, waarbij die van mezelf doorslaggevend) een vervolg op verhalen over jou.
Eerder deed ik mijn verhaal over mijn eerste kennismaking met jou (zie Geluk zit in hele kleine dingen). Toen ik dat schreef had jij je nieuwe huis nog niet gezien. Je was nog in het ziekenhuis en lag daar bij te komen, net als je moeder, van alle (in)spanningen. Je bent geboren op vrijdag 21 oktober, en je kwam met je moeder naar huis op maandag de 24e.
Het vorige artikel eindigde ik met de volgende tekst:
Morgen mogen ze naar huis. Dan begint wat mij betreft pas echt het avontuur. We hebben al een paar hobbels doorstaan. Het had erger en moeilijker gekund en had ook slecht af kunnen lopen. Maar Nikki is er echt, gezond en wel! Ik heb haar vast gehad, in mijn armen heeft ze al vele uurtjes geslapen, en ik weet zeker dat mijn hart nog vele malen verwarmd en verscheurd zal worden, en ik ga er enorm van genieten.
Ik kan je melden dat de eerste week met jou inderdaad hartverwarmend en -verscheurend is geweest, en een avontuur zeker ook. Om ongeveer 10:45 uur reden we weg van het ziekenhuis. Niet dat het op jou veel indruk maakte hoor. Jij sliep lekker door. Je zat achterin en je moeder was ook achterin gaan zitten. Denk maar niet dat je uit het zicht verdween! Er was even een moment van rust. Geen zorgen om wat ging komen, en geen herinneringen aan wat was geweest. Gewoon, in de auto, op weg naar huis, met zijn drieën, voor het eerst.
Om 11:00 uur waren we thuis. Jij sliep gewoon nog steeds door (zie foto; één van de eerste foto’s na thuiskomst, nog in de Maxi Cosi). Dat doorslapen zou je later nog wel een paar keer compenseren…
Voordat we goed en wel gesetteld waren was daar de kraamverzorgster al om half twaalf. Toch een apart iets, een vreemde in huis. We moesten ons toch in ons eigen huis aanpassen aan de gewoonten van een ander. Gelukkig heeft de kraamverzorgster erg goed voor jou en je moeder gezorgd, dus daar hebben we maar mee geboft.
De eerste week gebeurde er heel veel en tegelijkertijd ook heel weinig. Veeleisend als je bent, kreeg je honger! En wij moesten die honger stillen. Belachelijk gedoe, maar zo schijnt het te werken. Jij roept, wij rennen (of: jij poept, wij rennen). Eén ding is zeker, je maakte het ons niet makkelijk! Die borstvoeding moest nog een beetje op gang komen, maar daar had jij niets mee te maken. Hongerrrrr! “Ik niet eten, jullie niet slapen!”.
Om de drie uur moest er toch wat eten in, en die tussentijd gaat in op het moment dat je start met de voeding (lees: niet vanaf het moment dat je klaar bent met de voeding en weer slaapt). Voor de borstvoeding eerst even verschonen en de notities bijwerken, na de borstvoeding moest nog wat bijvoeding omdat je een beetje geel zag, en er moest ook nog wat afgekolfd worden om alles op gang te houden, waarvoor de spulletjes in de koelkast lagen. Na het kolven moesten die spullen even schoongemaakt en weer teruggelegd worden , etc. etc. Dit alles hield in ons geval de eerste dagen in dat we ongeveer anderhalf uur zoet waren met je voeding, en als het meezat sliep je binnen een half uur. Maximaal anderhalf uur slaap tot je volgende voeding! Joehoeee…… Kortom, we leefden dag en nacht van voeding tot voeding en kwamen zo, moeizaam, de dag door. Het was best pittig al zeg ik het zelf. Volgens mij vond jij dat ook.
Daarbij kwam dat je, wanneer de kraamverzorgster naar huis was, vaak op mijn zorg aangewezen was. Jou op de wereld brengen maakte dat je moeder lichamelijk nog niet veel kon doen en ik daarmee verantwoordelijk was voor, met name, de afdeling luiers. Zoals je hebt gemerkt, ik was er niet erg handig in! Sorry nog hè!
Alles moest worden bijgehouden:
- Hoe laat is het?
- Wat zit er in de luier (gepoept en zo ja hoeveel en welke kleur? Geplast en zo nee, waarom niet?)
- Hoe lang heeft ze gedronken aan welke borst?
- Hoeveel bijvoeding heeft ze gekregen?
- Hoeveel vingers steek ik op?
- Etc.
Normaal gesproken ontstond daaruit een fraai beeld van wat zich allemaal had afgespeeld en kon de kraamverpleegster dit de volgende dag met ons doornemen. Prima plan! Ging vaak goed… Totdat ik op een avond je luier ging verschonen en je precies op het moment dat ik je luier uitdeed besloot met een snelheid van mach 3 een straal richting mijn hand te poepen. In een reflex trok ik mijn hand weg, echter niet voordat deze straal poep mijn hand had bereikt. Met een soort katapulteffect schoot ik onbedoeld een salvo spetters af op de mooie, toen nog geheel witte, gegranolde muur. Onderweg raakte ik nog een badje, tummy-tub, deur en hadden we v-groef laminaat gehad dan zou er weinig ‘v’ zijn overgebleven.
Ik kon niets beter bedenken dan op het briefje voor de kraamverzorgster in blokletters te schrijven: “CHAOS incl. poep op muur & deur”. Want chaos was het. Maar we hebben het overleefd!
De kraamverzorgster heeft overigens het maximale aantal zorg uren eruit gesleept en was daarmee zondag voor het laatst. Dat was ook wel lang genoeg, want we waren er klaar voor.
Klaar voor het begin van nieuwe avonturen, van ’s ochtends vroeg tot diep in de late avonduren.
Geluk zit in hele kleine dingen
Geluk zit in hele kleine dingen, en mijn geluk wordt op dit moment vertegenwoordigd door iets dat 51 cm klein is……. Nee, niet mijn laptop! Hoewel…. uhr, nee, neehee! Mijn vertegenwoordiging van geluk is mijn pasgeboren dochter, Nikki.
Bijna iedere andere vader zal ook zeggen dat zijn baby echt de mooiste, knapste en liefste is. Dat klinkt doorgaans enorm cliché en sterker nog, ik weet dat ’t simpelweg niet waar is. Misschien was ’t ooit waar, maar in ieder geval niet meer sinds een paar dagen terug, toen de mijne is geboren en al die titels heeft gestolen!